เมื่อกลิ่นอายสงครามพัดข้ามมา
สันติภาพก็เริ่มล้าแล้วเลือนหาย
ความพินาศก็มาเยือนเป็นเพื่อนตาย
ความฉิบหายก็กลายเป็นธรรมดา
เสียงสาปแช่งก็แรงกันทั่วทิศ
พร้อมชีวิตก็ปลิดลงทั่วหล้า
เสียงร้องไห้ก็ดังทั้งพารา
แม่น้ำตาก็นองทั้งท้องชล
พสุธาก็เริ่มแดงแล้วก็เดือด
เป็นสีเลือดทะลักอุ่นจนขุ่นข้น
ฟ้าคำรามร้องร่าห่าปืนกล
โลกของคนก็ปนเปอเวจี
สงครามคือนิยามแห่งความบ้า
เข้าไขว่คว้าหาความตายไม่หน่ายหนี
ต่างแก่งแย่งด้วยแรงแห่งกาลี
มีคนดีอยู่หนึ่งคนคือคนตาย
เมื่อกลิ่นอายสงครามพัดข้ามมา
สันติภาพก็เริ่มล้าแล้วเลือนหาย
ความพินาศเข้าประจำคอยทำลาย
และ...ฉิบหายก็จะทั่วทุกตัวคน.
|