หลุยส์ มารี เป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่องค์หนึ่งของประเทศฝรั่งเศส ท่านเกิดในครอบครัวคาทอลิก เมื่อวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1673 ( พ.ศ.2216 ) ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของประเทศฝรั่งเศสที่มีชื่อว่า มงฟอร์ต ชูเมอ เมื่อรับศีลล้างบาป ท่านมีชื่อว่า หลุยส์ กรีญอง ต่อมา เมื่อรับศีลกำลัง ท่านได้เพิ่ม มารี เข้ากับชื่อของท่าน เพราะท่านมีความรักเป็นพิเศษต่อพระแม่มารีอา เป็นหลุยส์ มารี กรีญอง และหลังจากที่ท่านได้บวชเป็นพระสงฆ์แล้ว ท่านได้เพิ่ม เดอ มงฟอร์ต ต่อท้ายชื่อของท่าน เป็น หลุยส์ มารี กรีญอง เดอมงฟอร์ต สุดท้ายเพื่อแสดงว่าท่านสละทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งชื่อเสียงและวงศ์ตระกูล ท่านเรียกตัวท่านเองสั้น ๆ ว่า เดอ มงฟอร์ต ชีวิตครอบครัว บิดาของท่านมีที่ดิน และมีอาชีพเป็นทนายความ แต่หาเงินได้ไม่มากนัก ท่านดำเนินชีวิต เป็นคริสตชนที่ดี ปฏิบัติตามหลักศาสนา แต่เป็นคนอารมณ์ร้อน ท่านได้แต่งงานกับ ญาณ โรแบร์ ผู้ที่มาจากครอบครัวที่มีความร่ำรวย ฐานะดี นางเป็นคนใจศรัทธา ( มีน้องชายบวชเป็นพระสงฆ์ 3 องค์ ) และขยันทำงาน มีความมุมานะ พี่ชายสองคนแรกของท่านได้เสียชีวิต หลังจากเกิดได้ 5 เดือน ท่านจึงเป็นบุตรคนโต ท่านมีพี่น้องทั้งหมด 18 คน เป็นชาย 8 คนและหญิง 10 คน หลุยส์ฯ เป็นเด็กที่เรียนเก่ง มีนิสัยดีและศรัทธาในพระเจ้า ท่านประพฤติตนเป็นแบบอย่างที่ดีต่อน้อง ๆ ทั้งชายและหญิง ช่วยบิดา ในด้านการดูแลและเรื่องการเล่าเรียนของน้อง ๆ ช่วยมารดา ในหน้าที่ปลอบใจในยามทุกข์ ช่วยสอนน้อง ๆ ในเรื่องศาสนาและการภาวนา เนื่องจากท่านอุทิศตนให้กับพระแม่มารี มารดาพระเยซูเจ้า ท่านมีความรักต่อคนยากคนจน และช่วยพวกเขาทุกครั้งเท่าที่จะสามารถช่วยได้ ท่านนับถือความยากจน ท่านทะเยอทะยานที่จะช่วยคนยากจนทั้งด้านจิตใจและวัตถุ
ชีวิตการศึกษา
ในปี 1685 บิดาท่านได้ส่งท่านเข้าเรียนที่โรงเรียนของคณะเยสุอิต
ที่เมืองแรนน์ เพื่อการศึกษา ในด้านมนุษยศาสตร์ ครูทุกท่านรักและชมเชยท่านในด้านความขยัน
ความเอาใจใส่ และทุก ๆ สิ้นปีท่านจะได้รับรางวัลต่าง ๆมากมาย ท่านพยายามฝึกฝนด้านคุณธรรม
ท่านพยายามทำแต่ความดีเท่าที่ท่านสามารถทำได้ เพื่อเป็นการพักผ่อนจากการเรียน
หลุยส์ กรีญอง จะเรียนวาดเขียน และใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์สูงสุด การเดินทางตามกระแสเรียก
เมื่อหลุยส์ กรีญอง เรียนวิชาปรัชญาจบ ขณะที่ท่านอายุได้ 20 ปี และในปี
บิดามารดาของท่านต้องการให้ท่านขี่ม้าไปปารีส เพราะระยะทางไกล ประมาณ 300 กิโลเมตร แต่ท่านเองกลับเลือกเดินทางด้วยเท้า พร้อมกับแบกสัมภาระไว้บนหลัง ในขณะที่ท่านกำลังจะออกเดินทางเพื่อแพร่ธรรมแบบนี้ ทั้งลุงที่เป็นพระสงฆ์ และน้องชายที่เดินทางมาส่งถึงสะพานแซลซองได้มีการร่ำลา การข้ามสะพานครั้งนี้เป็นสิ่งสำคัญอย่างใหญ่หลวง ในชีวิตของหลุยส์ กรีญอง เพราะเนื่องจากท่านได้สละชีวิตครอบครัว และทรัพย์สินฝ่ายโลก เพื่อจะอุทิศตนเป็นของพระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว “ พระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว “ จึงกลายเป็นคติธรรมประจำใจท่าน ท่านตัดขาดอย่างสิ้นเชิง จากครอบครัวและยึดมั่นในพระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว นอกจากนี้ท่านยังคุกเข่า และสาบานว่าท่านจะไม่ครอบครองสิ่งใด ๆ เลยในชีวิตของท่าน จากนั้นท่านก็หยิบสายประคำออกเดินทางและสวดภาวนาเสมอมา โดยมอบเงินให้กับขอทานคนแรกที่ท่านพบตามทาง และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับขอทานคนต่อมา สุดท้ายท่านไม่กังวลเกี่ยวกับในวันรุ่งขึ้นอีกต่อไป เมื่อท่านได้ละทิ้ง ทุกสิ่งทุกอย่าง และท่านหวังว่าพระเป็นเจ้าจะประทานพระพรให้ท่าน ชีวิตในบ้านเณร มาถึงปารีส หลุยส์ กรีญองเข้ามาอยู่บ้านเณรและเป็นสุขอยู่กับผู้ก่อตั้ง อธิการบ้านเณร คือ คุณพ่อบามองดิเอ เป็นบรรยากาศที่เรียบง่าย ยากจน และส่งเสริมจิตวิญญาณ ท่านใช้เวลาในการสวดภาวนา และอ่านหนังสือที่ท่านศรัทธา ท่านฝึกด้านพลีกรรมเช่นการอดอาหาร หลุยส์ กรีญอง มีชีวิตในโลกของตัวเอง ท่านไม่สามารถพูดคุยกับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนานเฮฮา และเมื่อพูดคุยก็จะคุยแต่เรื่องพระเยซู และพระนางมารีอา ต่อมาผู้อุปถัมภ์หลุยส์ กรีญอง ไม่สามารถส่งค่าที่พักได้ อธิการบ้านเณรของท่านอนุญาตให้ขอบริจาคและหารายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากการเฝ้าศพ ของผู้ตายก่อนที่จะนำไปฝัง หลุยส์ กรีญอง พบกับปัญหาอีกครั้ง เมื่อคุณพ่ออธิการบ้านเณรเสียชีวิต และบ้านเณรต้องปิดลง ถึงกระนั้นท่านไม่วิตกกังวลอะไร ท่านเขียนจมหมายถึงคุณลุงที่เป็นพระสงฆ์ว่า “ อะไรที่เกิดขึ้น ผมจะไม่กังวล ผมมีพระบิดาอยู่ในสวรรค์ ผู้ซึ่งคอยช่วยเหลือผม “ เณรต้องแยกย้ายกันไป หลุยส์ กรีญอง ได้รับเลือกไปอยู่บ้านเณรของคุณพ่อบูเช เพราะหลุยส์ กรีญองเป็นผู้ที่เรียนเก่งและเป็นคนที่มีความศรัทธา แต่สภาพความเป็นอยู่ของบ้านเณรมีความยากจนมาก แต่ไม่นานนัก หลุยส์ กรีญอง ก็ล้มป่วย ท่านถูกส่งเข้าโรงพยาบาล หลุยส์ กรีญอง เกือบเสียชีวิต แต่ด้วยอัศจรรย์ท่านเริ่มมีสุขภาพดีวันดีคืน และสุดท้ายท่านก็ออกจากโรงพยาบาล มาดาม คาแลคเกอ เป็นสุขภาพสตรีท่านหนึ่งที่สัญญาจะช่วยค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งที่จะให้เข้าอยู่บ้านเณร แซง ซูลปิส ที่มีชื่อเสียงมากในปารีสในขณะนั้น ส่วนค่าใช้จ่ายที่เหลือท่านได้จากการเข้าช่วยงานในโบสถ์ ที่เมืองนังต์ ในที่สุดความใฝ่ฝันของ หลุยส์ กรีญอง ที่จะเข้าศึกษาที่เมืองแซง ซูปิส ก็บรรลุผล หลุยส์ กรีญองได้รับการพิจารณาว่าเป็นบุคคลที่แปลกและแตกต่าง จากเณรอื่น ๆ เพราะท่านใช้เวลาส่วนใหญ่จากการภาวนา การพลีกรรมและความสันโดษ อธิการบ้านเณรได้แต่งตั้งให้หลุยส์ กรีญองเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดของบ้านเณร ท่านได้ใช้โฮกาสจากการรับหน้าที่นี้อย่างเต็มที่ จากการอ่านหนังสือจำนวนมากมาย โดยเฉพาะหนังสือพระคัมภีร์ หนังสือที่เกี่ยวกับพระแม่มารี และหนังสือศรัทธาอื่น ๆ ท่านทำหน้าที่เป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดอย่างเต็มความสามารถ หลุยส์ กรีญอง มีเป้าหมายของชีวิต และท่านต้องการเป็นนักเทศน์เรื่องความรักของพระเยซูเจ้า ดังนั้นท่านใช้เวลานี้เพื่อการเตรียมบทเทศน์และบันทึกไว้มีถึง 400 หน้า ก่อนจะถึงพิธีบวช หลุยส์ กรีญองรู้สึกไม่คู่ควรและต้องการให้เลื่อนพิธีบวชในครั้งนี้ สุดท้ายท่านก็เข้าพิธีบวช ชีวิตของการเป็นพระสงฆ์เมื่อวันที่
5 มิถุนายน ค.ศ. 1700 เพียง 16 ปี หลุยส์ กรีญองได้รับการบวชเป็นพระสงฆ์
ทันที่ที่ท่านรับการบวชเป็นพระสงฆ์ หลุยส์ กรีญอง ร้อนรนที่จะเทศน์
แต่ต้องอยู่บ้านเณรเพื่อบันทึก และจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ท่านได้รับการเชิญชวนสอนที่บ้านเณร
แต่ท่านปฏิเสธข้อเสนอแนะ หลังจากนั้นท่านได้รับการขอร้องให้ไปช่วยงานฟื้นฟูจิตใจ
ในคณะธรรมทูตที่เมืองนังต์ ท่านได้ทำงานด้วยการอุทิศตนอย่างแท้จริงกับความยากจนที่โรงพยาบาลที่ปัวติแอร์
และที่ปารีส แต่โชคไม่ดีท่านถูกเข้าใจผิด ถูกกลั่นแกล้ง ในช่วงเวลาแห่งการสับสน
การถูกทอดทิ้ง และการถูกละเลยนี้เอง ท่านได้สัมผัสกับมิตรสวรรค์และสร้างผล
การเข้าเฝ้าสันตะปาปา ท่านเดินทางด้วยเท้าเปล่า จากปัวติเอร์ถึงกรุงโรมและได้เข้าเฝ้าองค์สันตะปาปา เคลเมนท์ที่ 6 ในวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1760 เพื่อแสดงความประสงค์ที่จะเป็นมิชชันนารี ทางตะวันออกไกล องค์พระสันตะปาปาได้ส่ง หลุยส์ กรีญอง ไปยังประเทศฝรังเศสของตน ไม่ต้องไปที่ไหนอีก และได้แต่งตั้งท่านเป็น “ ธรรมฑูตขององค์สันตะปาปา ( Apostolic Missionary ) “ และสันตะปาปาเสกไม้กางเขนของท่านพร้อมกับประทานพระการุณย์บริบรูณ์ ให้ตามที่ หลุยส์ กรีญองขอด้วย ใครก็ตามที่ได้จูบไม้กางเขนนี้ ขณะที่ใกล้จะสิ้นใจ จะได้รับพระการุณย์บริบรูณ์ หลังจากนั้นท่านก็เดินทางกลับประเทศฝรังเศส
อุทิศตนเพื่อการเทศน์ ด้วยการรื้อฟื้นคำมั่นสัญญาแห่งศีลล้างบาป
มีคนกลับใจเป็นจำนวนมากและ ท่านได้บรูณะวัดที่ร้างมากมาย ท่านยังหาเวลาเขียนหนังสือ
บทเพลงต่าง ๆ และได้ตั้งโรงเรียนการกุศลสำหรับเด็กชายโดยให้คณะภราดาเป็นผู้ดำเนินกิจการ
สำหรับนักเรียนหญิงให้ซิสเตอร์คณะธิดาพระประชาญาณเป็นผู้ดำเนินกิจการ |
